sugatan ang buwan kagabi

 

sugatan

ang buwan kagabi –

 

   habang nagsasalimbayan

   sa pagsaksak sa aking mata 

   ang kislap ng mga ilaw

   ng poste at sasakyan,

   at ang liwanag

   na iniluluwa

   ng mga gusali

   sa paligid,

magdamag kong dinilaan

ang dugong umaagos

sa maputla niyang pisngi.

soneto ng kubling pag-ibig

Bawat pag-alis ay isa ring pagdating. Ganito nga marahil 

ang paglalakbay: laging  may naghihintay na tuktok ng burol

na nag-aanyaya ng pagbalik. Doon, tumatayo tayong nakatunghay,

inaaninaw ang mga lantad at liblib na bakas ng ating mga hakbang.

Doon, hinahaplos natin ng tanaw at gunita ang haba at lawak  

ng tinahak nating daan; muling dinarama ang lagkit ng putik,

ang hapdi ng tinik, ang ligamgam ng tubig na humubog ng tibay 

ng ating talampakan.  Doon, ibinubulong ng amihan ang lumbay

ng kabiguan nating salubungin ang ambon; doon, bitbit ng habagat

ang galak ng pagtanggi nating sumilong sa lilim ng punong inaanay ang ugat.

Marahil,  binura na  ng alikabok ang bakas ng ating panganay na hakbang;

ngunit ang  ngiti ng pagbati, ang tapik ng pagkalinga, ang mga dasal na inusal,

nananatili, pumipintig bawat sandali; naghahasik ng mga butil ng hamog--

kubling pag-ibig, lihim na nagpapausbong, nagpapabuka ng mga bulaklak.

tinutugis ako ng sanlaksang kamatayan

Sa iyong sinapupunan ako nagmula;

ngunit ipinaggiitan kong hinugot ka lang

sa aking tadyang -- isang ekstensiyon

anino, ari-arian, laruan.

Isang lalaking kapon, kulang.

Ikaw ang nagluwal sa akin;

ngunit ibinasura kong

tulad ng isang laspag na kondom

ang alab at aral ng iyong sinapupunan,

ang lamig at ligamgam na nag-iwi sa akin.

Isa ka lamang sinapupunan – madilim,

mabangis na gubat na walang pangalan,

kaya nararapat manatili sa dilim.

Hinubog at pinatakbo ko ang daigdig

ayon sa aking bisyon at kagustuhan.

Nagbuo ako ng hukbo, naglunsad ng gera,

tumuklas at gumamit ng armas- pamuksa.

Pinaluhod ko sa aking harapan

ang lahat na parang alipin,

sinupil ko ang dagat at ilog,

ang bukid at bundok,

ang apoy at hangin.

Walang lingon-likod kong tinugis

at tinuhog ang pinakamalalayong bituin

upang gawing kuwintas,

upang ibayong pagningningin

ang karangalang kakambal

ng aking kasarian – kawangis ng aking Diyos,

kawangis ng nilikha kong Diyos.

Tinalikdan ko ang aral at alab

ng sinapupunang nagluwal sa akin;

at ngayo’y napapagod ako.

Binabagabag ako ng buhay

na binigyang-hugis

ng aking mga daliri.

Binabagabag ako

ng nilikha kong gutom at dahas.

Nais kong umiyak;

ngunit hindi ba’t ang luha’y

para lamang sa aking anino?

Sa aking ekstensiyon?

Sa aking ari-arian?

Sa aking laruan?

Nais kong bumalik

sa sinapupunang nagluwal sa akin,

nais kong muling palukob

sa lamig at ligamgam ng buhay;

sapagkat inutugis ako

ng sanlaksang kamatayan.

ramdam ko na ang iyong mga paramdam

kapag nagbibisikleta ako

naaaninag kita, nakabitin at pasirko-sirko

sa mga tinik ng alambreng bakod

sa gilid ng daan.

sa tuwing uupo ako sa tarangkahan

para panoorin ang pagsuksok ng araw sa likod ng bundok

nasusulyapan kitang

nagkukubli sa kulumpon ng talahib

sa kabilang bakuran

at nararamdaman kitang gumagapang

sa aking balakang, likod, batok, dibdib.

ayaw mo na akong hiwalayan. kagabi,

paggising ko para umihi,

nakaukyabit ka sa elisi ng electric fan

at nakasilip din sa mga mata

ng kalawanging iskrin ng bintana.

kanina,

muntik na tayong magtagpo

buti na lamang at tinabig

ng bumunghalit na busina

ang kaliwa kong braso palayo sa iyo;

pero nagalusan mo pa rin

ang aking tuhod at pisngi.

dalawampung taon bago ngayon,

narito ka nga sa utak ko

pero hindi talaga kita kilala.

wala anuman, ni anino mo

ang sumagi

sa aking guniguni

o sumilip man lamang sa aking mga panaginip,

kahit na hinahamon na pala kita noon

sa mismong teritoryo mo.

nakikiusap ako:

huwag mo akong dahan-dahanin,

santambak ang mga gunita at pasaning

kapag dumalaw

hindi ko kayang estimahin.

pakiusap,

dumating ka nang payapa pero biglaan

at walang ligoy mong ipataw

ang iyong pakay.