noong kabataan ko,” sabi ni Ingkong.
Ngunit kapag ito raw ay gumuhit,
Malinaw ang mensahe nitong bitbit:
Pangako ng Maylikha
hindi tayo gugunawin sa baha.
Bakit sa Tacloban?, bigla kong naisip
na para namang nabasa ng matanda;
kaya nga raw lubha siyang nababahala
sa mga tanawin dito sa Maynila.
Kahit saan, kahit kailan, makikita
ang bahaghari – sa pader, sa kuko,
sa buhok, sa balat.
Sabi ni Ingkong,
mahirap nang pag-ibahin Kano at Pinoy
pareho ng suot, pareho ng kilos, pati kulay
ng balat at buhok; mabuti na lamang
at dapa pa rin daw ang ating ilong.
Isang araw, biglang nag-empake si Ingkong
at nakiusap: “Sige na, umuwi na tayo apo ko,
Mangyayari na, magugunaw na ang mundo.”
Inakbayan niya ako at ibinulong ang tagubilin:
“Kailangang matapos ang arko bago dumilim”.