sa mga kalye ng
Maynila,
mistulang tupok na
tuod –
kalawanging alambre
ang buhok,
gaspang ng uling
ang kalabit,
alingasaw ng
imburnal
ang hininga.
(Yelo ang mata
niyang tinutunaw
ng aking ismid at
titig na nanlilisik).
Kilik niya ang isang
sanggol
na sumusupsop ng
pundakol[1].
Kayputla ng kaniyang
mukha,
Salamin ng buhay
kong dukha.
(Apoy ang luha
niyang tumutunaw
sa nagyeyelo kong
dibdib).