kailan lamang
di siya mapakali sa kanyang bangko,
nangangatuwiran, nagtatanong
kumukumpas, umiiling, tumatango;
ngayon, magiting siyang manananggol
ng isang dayuhang dambuhalang korporasyon.
kailan lamang
lagi siyang laman ng aking kuwarto,
namamalimos ng komento at basbas
sa kanyang mga tula at kuwento;
ngayon, kumikislap ang kanyang pangalan,
karugtong ng dulang dinudumog sa telebisyon.
kailan lamang
halos humiga at humilik siya sa klase,
paano'y magdamag niyang binutingting
bangkay ng pusang ibinabad sa pormalin;
ngayon, de-kalidad na siyang doktor,
walang mintis ang pangarap sa sahod na dolyar.
kailan lamang
halos di ko matandaan kanyang itsura;
paano’y pumapasok lamang pag may eksam,
laging nasa pulong, nasa piket, nasa rali;
ngayon, bukambibig siya ng madla at midya,
tinutugis ng mga berdugo ng kalayaan at hustisya.