Kahapon,
baradong imburnal na naman
ang Quiapo.
Isang dekada
na akong nakatayo,
nakikipaggitgitan,
nagpaparoo’t
parito.
Pitig na ang aking binti.
Hindi pa rin ako makasakay,
kahit sabit lamang.
Mabuti kung hanging-pinipig
ng Disyembre
ang aking nalalanghap,
at hindi utot ng tambutso
at ng mga uod
na umuumbang ng basura.
Mabuti kung
eyrkon
ang aking masasakyan –
maginhawa akong makakaupo
at makakaidlip.
Pero ang kaya ko lamang ay jipni;
wala akong mapagpipilian
sa anghit.